Πριν κάποιες μέρες διάβασα: «Το να αγαπήσεις είναι εύκολο.Το να αγαπηθείς όμως δύσκολο.» Ταπεινά κι εγώ θα εκφέρω τη γνώμη μου.
Το να αγαπήσεις, να δώσεις συναισθήματα είναι στη φύση του ανθρώπου; Είναι ένστικτο, είναι κανόνας επιβίωσης, είναι ανάγκη, είναι ζωτικότητα; Χρησιμοποιώντας φράση από ένα αγαπημένο βιβλίο: «Ίσως η αγάπη είναι ο τρόπος να σε φέρει πίσω στον εαυτό σου. Όχι σ’αυτόν που θέλω να γίνεις, αλλά σ’αυτόν που είσαι.» (Λεό Μπουσκάλια, Να ζεις,ν’αγαπάς και να μαθαίνεις) Όπως ο φόβος σε ωθεί να προστατευτείς, όπως ο θυμός σε ωθεί να εκτονωθείς κι όπως όλα τα συναισθήματα λειτουργούν φυσιολογικά(βάσει της φύσης κι όχι της φυσιολογικότητας), έτσι κι η αγάπη αναλαμβάνει έναν παρόμοιο ρόλο;
Ίσως πολλοί ισχυριστούν πως έτσι είναι. Ίσως ακόμα κι εγώ να το πιστεύω κατά βάθος. Η αλήθεια όμως δεν είναι πάντα μία. Έχει άπειρες πλευρές. Σίγουρα το να σε αγαπήσουν δεν είναι εύκολο όμως το να αγαπήσεις είναι ακόμα δυσκολότερο. Εμείς οι ψυχολόγοι (μελλοντικοί προς το παρόν) έχουμε την τάση να ταυτιζόμαστε με έννοιες όπως η αυτογνωσία κι η αυτοκριτική. Κι αυτό μπορεί να μας κάνει τρελούς, αλλά σίγουρα έχει μια βάση. Κάθε άνθρωπος έχει νιώσει ή βιώνει πράγματα που τον αλλάζουν αλλάζοντας ταυτόχρονα και τη συμπεριφορά του προς τους άλλους. Κανείς όμως δεν μπορεί να μάθει να αναγνωρίζει αυτόματα τον εαυτό του ανά πάσα στιγμή. Δύσκολο πράγμα να βλέπεις τα ελαττώματά σου και να τα αποδέχεσαι, πόσο μάλλον να προσπαθείς να τα αλλάξεις. Για να φτάσεις να αγαπήσεις κάποιον πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να αποκτήσεις μια οικειότητα με αυτόν που ποτέ πριν δεν είχες, να αναγνωρίσεις τις ανθρώπινες αδυναμίες του και να εκμεταλλευτείς τις δυνατότητές του για να βελτιωθείς. Σε αυτό το σημείο της αυτογνωσίας έρχεται η αγάπη. Έρχεται μάλλον σαν πλαστικός χειρούργος που μπορεί να παραμορφώσει τις αδυναμίες και να τις κάνει προτερήματα για χάρη του εαυτού. Και αυτή είναι η ναρκισσιστική αγάπη. Όταν αυτή σε διορθώσει τότε μπορείς να φτάσεις στην αγάπη την ανιδιοτελή που έχει ως στόχο απλά και μόνο να ικανοποιήσει τον Άλλο, να του δώσει πνοή για να ζει, να του χαρίσει την ευτυχία. Δεν είναι τόσο εύκολο τελικά έτσι;
Κάθε φορά που αναρωτιέστε γιατί κάποιος δεν σας αγάπησε όσο εσείς αυτόν κοιτάξτε στον καθρέφτη σας και αναρωτηθείτε: «Άραγε εγώ αγάπησα πότε κάποιον όσο θα ήθελα να αγαπηθώ;» Και μάλλον η απάντηση που θα πάρετε θα είναι αρνητική. Ελάχιστοι μάλλον υπάρχουν που έχουν νιώσει αυτή την Απόλυτη Αγάπη.
Μην απογοητεύεστε όμως. Το τέλειο αυτό συναίσθημα δεν είναι για τους ανθρώπους. Εμείς τα πνευματικά μάλλον προτιμούμε και μια σταλιά ιδιοτέλειας για να έχουμε περιθώρια βελτίωσης. Δεν είναι κακό να είμαστε εγωιστές καμιά φορά αρκεί να μην πληγώνουμε τους άλλους. Δεν πειράζει αν δεν μπορούμε να φτάσουμε ακόμα σε τέτοια επίπεδα αγάπης. Είμαστε άνθρωποι, φτιαγμένοι είμαστε για να κοιτάμε τον ουρανό και να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Μην θλίβεστε αν δεν είστε τέλειοι· πάντα υπάρχει το αύριο για να διορθώσουμε έστω και μία μικρή ατέλεια.
Έτσι είμαστε οι άνθρωποι κι έτσι έχουμε μάθει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. «Ο καθένας μας έχει μαγικές ικανότητες, γιατί είναι άνθρωπος» (Λεό Μπουσκάλια, Να ζεις,ν’αγαπάς και να μαθαίνεις) Αυτό που μας μένει κι αυτό που μας ενώνει είναι η «ανθρώπινη» αγάπη μας..
