Πολιτευόμενοι

Αν και αυτό το ιστολόγιο δεν προοριζόταν για πολιτική ανασκόπηση, τα γεγονότα των ημερών τείνουν να με κάνουν να παραλογίζομαι..

Νόμος-πλαίσιο και ιδιωτικοποίηση, απολύση δημοσίων υπαλλήλων, χαράτσια-φόροι και άλλα πολλά που μας βασανίζουν καθημερινά. Μην βαυκαλίζεσθε! (Σχεδόν) Όλοι ευθυνόμαστε για την κατάντια. Ξεπούλημα του έθνους, ξεπούλημα του λαού.

Δημοκρατικό πολίτευμα; Δεν νομίζω!

Και το χειρότερο ο λαός γίνεται έρμαιο του κάθε οπορτουνιστή κερδοσκόπου..Τα μεγαλεία της Ελλάδας πέρασαν ανεπιστρεπτί..Αναλογιστείτε σε τι κόσμο θα μεγαλώσετε τα παιδιά σας..Η πλήρης αποσύνθεσις!

Παραίτησις της κυβέρνησης, ψήφιση νέας κυβέρνησης με νέο «Γιωργάκη» να μας καβαλήσει..

Και καμία αντίδραση. Γιατί ο Έλληνας είναι της αντίληψης: «Να φάω έχω, σπίτι να μείνω έχω, μην ξεβολεύομαι τώρα..» Να δω τι θα κάνετε όταν θα σας ξεβολέψουν με το ζόρι..

Αυτό το έθνος που κάποτε δέσποζε λαμπρό, έχει καταποντιστεί πολιτισμικά.. Κι όλα αυτά, γιατί αφήσαμε τον εγωισμό να μας παρασύρει..

Κι όπως λέει κι ένα γνωστό άσμα..

«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ..»

Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα!

Πριν κάποιες μέρες διάβασα: «Το να αγαπήσεις είναι εύκολο.Το να αγαπηθείς όμως δύσκολο.» Ταπεινά κι εγώ θα εκφέρω τη γνώμη μου.

Το να αγαπήσεις, να δώσεις συναισθήματα είναι στη φύση του ανθρώπου; Είναι ένστικτο, είναι κανόνας επιβίωσης, είναι ανάγκη, είναι ζωτικότητα; Χρησιμοποιώντας φράση από ένα αγαπημένο βιβλίο: «Ίσως η αγάπη είναι ο τρόπος να σε φέρει πίσω στον εαυτό σου. Όχι σ’αυτόν που θέλω να γίνεις, αλλά σ’αυτόν που είσαι.» (Λεό Μπουσκάλια, Να ζεις,ν’αγαπάς και να μαθαίνεις) Όπως ο φόβος σε ωθεί να προστατευτείς, όπως ο θυμός σε ωθεί να εκτονωθείς κι όπως όλα τα συναισθήματα λειτουργούν φυσιολογικά(βάσει της φύσης κι όχι της φυσιολογικότητας), έτσι κι η αγάπη αναλαμβάνει έναν παρόμοιο ρόλο;

Ίσως πολλοί ισχυριστούν πως έτσι είναι. Ίσως ακόμα κι εγώ να το πιστεύω κατά βάθος. Η αλήθεια όμως δεν είναι πάντα μία. Έχει άπειρες πλευρές. Σίγουρα το να σε αγαπήσουν δεν είναι εύκολο όμως το να αγαπήσεις είναι ακόμα δυσκολότερο. Εμείς οι ψυχολόγοι (μελλοντικοί προς το παρόν) έχουμε την τάση να ταυτιζόμαστε με έννοιες όπως η αυτογνωσία κι η αυτοκριτική. Κι αυτό μπορεί να μας κάνει τρελούς, αλλά σίγουρα έχει μια βάση. Κάθε άνθρωπος έχει νιώσει ή βιώνει πράγματα που τον αλλάζουν αλλάζοντας ταυτόχρονα και τη συμπεριφορά του προς τους άλλους. Κανείς όμως δεν μπορεί να μάθει να αναγνωρίζει αυτόματα τον εαυτό του ανά πάσα στιγμή. Δύσκολο πράγμα να βλέπεις τα ελαττώματά σου και να τα αποδέχεσαι, πόσο μάλλον να προσπαθείς να τα αλλάξεις. Για να φτάσεις να αγαπήσεις κάποιον πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να αποκτήσεις μια οικειότητα με αυτόν που ποτέ πριν δεν είχες, να αναγνωρίσεις τις ανθρώπινες αδυναμίες του και να εκμεταλλευτείς τις δυνατότητές του για να βελτιωθείς. Σε αυτό το σημείο της αυτογνωσίας έρχεται η αγάπη. Έρχεται μάλλον σαν πλαστικός χειρούργος που μπορεί να παραμορφώσει τις αδυναμίες και να τις κάνει προτερήματα για χάρη του εαυτού. Και αυτή είναι η ναρκισσιστική αγάπη. Όταν αυτή σε διορθώσει τότε μπορείς να φτάσεις στην αγάπη την ανιδιοτελή που έχει ως στόχο απλά και μόνο να ικανοποιήσει τον Άλλο, να του δώσει πνοή για να ζει, να του χαρίσει την ευτυχία. Δεν είναι τόσο εύκολο τελικά έτσι;

Κάθε φορά που αναρωτιέστε γιατί κάποιος δεν σας αγάπησε όσο εσείς αυτόν κοιτάξτε στον καθρέφτη σας και αναρωτηθείτε: «Άραγε εγώ αγάπησα πότε κάποιον όσο θα ήθελα να αγαπηθώ;» Και μάλλον η απάντηση που θα πάρετε θα είναι αρνητική. Ελάχιστοι μάλλον υπάρχουν που έχουν νιώσει αυτή την Απόλυτη Αγάπη.

Μην απογοητεύεστε όμως. Το τέλειο αυτό συναίσθημα δεν είναι για τους ανθρώπους. Εμείς τα πνευματικά μάλλον προτιμούμε και μια σταλιά ιδιοτέλειας για να έχουμε περιθώρια βελτίωσης. Δεν είναι κακό να είμαστε εγωιστές καμιά φορά αρκεί να μην πληγώνουμε τους άλλους. Δεν πειράζει αν δεν μπορούμε να φτάσουμε ακόμα σε τέτοια επίπεδα αγάπης. Είμαστε άνθρωποι, φτιαγμένοι είμαστε για να κοιτάμε τον ουρανό και να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Μην θλίβεστε αν δεν είστε τέλειοι· πάντα υπάρχει το αύριο για να διορθώσουμε έστω και μία μικρή ατέλεια.

Έτσι είμαστε οι άνθρωποι κι έτσι έχουμε μάθει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. «Ο καθένας μας έχει μαγικές ικανότητες, γιατί είναι άνθρωπος» (Λεό Μπουσκάλια, Να ζεις,ν’αγαπάς και να μαθαίνεις) Αυτό που μας μένει κι αυτό που μας ενώνει είναι η «ανθρώπινη» αγάπη μας..

Ο φόβος

Γέννηση... Ανοίγεις τα μάτια φοβισμένος αντικρίζοντας μορφές άγνωστες σε εσένα, μορφές τρόμου. Της μάνας με την έκφραση πόνου και χαράς, μια αλλοιωμένη μάσκα ανθρώπου, που δεν σου θυμίζει ούτε λύπη ούτε χαρά μα σε τρομάζει. Του γιατρού με μια απόκοσμη σιγουριά ότι όλα πήγαν καλά, που καλύπτεται από τη μάσκα και σου δίνει σε αντίθεση μια εντύπωση απόκοσμου πλάσματος. Της νοσοκόμας που σε κοιτά με μάτια έκπληκτα που δείχνουν τρόμο για σένα. Και φοβάσαι κι αυτούς και όσους κι όσα σε περιμένουν έξω από εκείνο το δωμάτιο. Και μεγαλώνεις... Και κάνεις το πρώτο λάθος εξερευνώντας τον κόσμο και τρως το πρώτο σου χαστούκι και κλαις, γιατί φοβάσαι, γιατί δεν ξέρεις τι συμβαίνει, πώς και γιατί. Και γνωρίζεις τον πρώτο σου έρωτα. Πετάς στα ουράνια και νιώθεις την καρδιά σου να σπαρταρά, να θέλει να πετάξει από τα στήθη σου. Και μετά έρχεται το τέλος. Η πρώτη ερωτική απογοήτευση. Και σκέφτεσαι όλα τα ωραία συναισθήματα και τις ωραίες στιγμές κι αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ήταν όλο ψέμα. Και βουρκώνεις και κλαις ασταμάτητα, δεν θες να νιώσεις τίποτα από αυτά ξανά. Προσγειώνεσαι ανώμαλα από τον τόσο απογειωμένο χώρου του έρωτα! Κι έπειτα έρχεται η πρώτη μεγάλη φιλία. Αχώριστα πλάσματα, πιασμένα χέρι χέρι με παντοτινούς όρκους φιλίας. Κι αγαπάς τον άλλο σαν αδερφό. Όμως μεγαλώνεις κι όλα αλλάζουν, αλλάζουν οι σκέψεις, οι γνώμες, οι ανάγκες κι έρχεται η στιγμή που ο "αδερφός" σου σού λέει αντίο. Και μένεις τρομοκρατημένος να κοιτάζεις το κενό, γιατί πίστευες πως η φιλία αντέχει σε πράγματα που ο έρωτας λυγίζει. Και τρέμεις ακόμα μια φόρα να αντικρίσεις την αλήθεια της ζωής. Γιατί βλέπεις πως η ζωή δεν είναι μόνο γέννηση, έρωτας, φιλία, αγάπη. Είναι πόνος, χωρισμός, προδοσία. Και θάνατος. Φτάνει το τέλος, ο θάνατος που τόσο φοβάσαι σα να είναι δηλητήριο. Και φοβάσαι, γιατί δεν θες να φύγεις, όχι, δεν έφτασε η ώρα σου ακόμα, θες κι άλλη ζωή κι άλλο χρόνο, δεν θες να δεις που σε βγάζει αυτή η πορεία της ζωής. Γιατί δεν είναι το τέλος της, αλλά μια ακόμη πορεία της που πρέπει να διαβείς. Και φοβάσαι πολύ, γιατί δεν ξέρεις τίποτα γι' αυτήν ούτε ήξερε ποτέ κανείς και το άγνωστο παραλύει το μυαλό του ανθρώπου. Φόβος... Και μετά θάνατος...

Αχ Εαυτέ μου...

Ο σκοπός της ζωής δεν είναι ο έρωτας με τους άλλους, αλλά με τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάνoυμε τα πάντα διαδίδοντας πως ζητάμε την επιβράβευση των άλλων, αλλά στην ουσία επιθυμούμε διακαώς την αποδοχή από τον εαυτό μας. Δεν κλαίμε, επειδή μας απογοήτευσαν οι άλλοι, αλλά επειδή εμείς δεν ικανοποιήσαμε τον εαυτό μας. Πονάμε, γιατί πιστεύουμε πως φταίμε για κάθε καταστροφή στην πορεία της ζωής μας. Πόσες φορές είπαμε ή ακούσαμε την πλέον γραφική έκφραση:"Εγώ φταίω που...". Γελάμε, επειδή είμαστε σίγουροι για εμάς κι όχι επειδή οι άλλοι μας χαρίζουν την ευτυχία. Η ευτυχία πηγάζει από μέσα μας, από τη δική μας άποψη για τον εαυτό μας και τη ζωή μας κι όχι από την ιδανική εικόνα που πλάθουμε μέσα από τα μάτια των άλλων. Οι άνθρωποι όμως είμαστε πλασμένοι έτσι, τόσο εγωιστικά όντα που πιστεύουμε ότι τα πάντα γυρίζουν γύρω από το εγώ μας. Ακόμα και στις πιο ανιδιοτελείς προσφορές μας πάντα κρύβεται κι ένας ιδιοτελής σκοπός, τόσο μικρός και καλά κρυμμένος που μας κάνει να πιστεύουμε πως είμαστε πλήρως απελευθερωμένοι από κάθε εγωιστικό κίνητρο και στοιχείο. Όταν λοιπόν η αυτοπεποίθησή σας αποδυναμώνετε και νιώθετε χάλια, σκεφτείτε πως όποιος προκάλεσε κακό σε εσάς το έκανε σκεπτόμενος τον εαυτό του. Καιρός να χρησιμοποιήσετε κι εσείς αυτό το ενσωματωμένο ανθρώπινο όπλο και να βρείτε τη θετικότητα μέσα σας. Μην προσπαθείτε να κατηγορήσετε τους άλλους για τη δυστυχία σας· κατηγορήστε τον εαυτό σας που δεν στάθηκε άξιος των περιστάσεων. Που δεν μπόρεσε να δεχτεί την ασχήμια της ζωής και να ψάξει από την αρχή για την ομορφιά της.