Ο φόβος

Γέννηση... Ανοίγεις τα μάτια φοβισμένος αντικρίζοντας μορφές άγνωστες σε εσένα, μορφές τρόμου. Της μάνας με την έκφραση πόνου και χαράς, μια αλλοιωμένη μάσκα ανθρώπου, που δεν σου θυμίζει ούτε λύπη ούτε χαρά μα σε τρομάζει. Του γιατρού με μια απόκοσμη σιγουριά ότι όλα πήγαν καλά, που καλύπτεται από τη μάσκα και σου δίνει σε αντίθεση μια εντύπωση απόκοσμου πλάσματος. Της νοσοκόμας που σε κοιτά με μάτια έκπληκτα που δείχνουν τρόμο για σένα. Και φοβάσαι κι αυτούς και όσους κι όσα σε περιμένουν έξω από εκείνο το δωμάτιο. Και μεγαλώνεις... Και κάνεις το πρώτο λάθος εξερευνώντας τον κόσμο και τρως το πρώτο σου χαστούκι και κλαις, γιατί φοβάσαι, γιατί δεν ξέρεις τι συμβαίνει, πώς και γιατί. Και γνωρίζεις τον πρώτο σου έρωτα. Πετάς στα ουράνια και νιώθεις την καρδιά σου να σπαρταρά, να θέλει να πετάξει από τα στήθη σου. Και μετά έρχεται το τέλος. Η πρώτη ερωτική απογοήτευση. Και σκέφτεσαι όλα τα ωραία συναισθήματα και τις ωραίες στιγμές κι αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ήταν όλο ψέμα. Και βουρκώνεις και κλαις ασταμάτητα, δεν θες να νιώσεις τίποτα από αυτά ξανά. Προσγειώνεσαι ανώμαλα από τον τόσο απογειωμένο χώρου του έρωτα! Κι έπειτα έρχεται η πρώτη μεγάλη φιλία. Αχώριστα πλάσματα, πιασμένα χέρι χέρι με παντοτινούς όρκους φιλίας. Κι αγαπάς τον άλλο σαν αδερφό. Όμως μεγαλώνεις κι όλα αλλάζουν, αλλάζουν οι σκέψεις, οι γνώμες, οι ανάγκες κι έρχεται η στιγμή που ο "αδερφός" σου σού λέει αντίο. Και μένεις τρομοκρατημένος να κοιτάζεις το κενό, γιατί πίστευες πως η φιλία αντέχει σε πράγματα που ο έρωτας λυγίζει. Και τρέμεις ακόμα μια φόρα να αντικρίσεις την αλήθεια της ζωής. Γιατί βλέπεις πως η ζωή δεν είναι μόνο γέννηση, έρωτας, φιλία, αγάπη. Είναι πόνος, χωρισμός, προδοσία. Και θάνατος. Φτάνει το τέλος, ο θάνατος που τόσο φοβάσαι σα να είναι δηλητήριο. Και φοβάσαι, γιατί δεν θες να φύγεις, όχι, δεν έφτασε η ώρα σου ακόμα, θες κι άλλη ζωή κι άλλο χρόνο, δεν θες να δεις που σε βγάζει αυτή η πορεία της ζωής. Γιατί δεν είναι το τέλος της, αλλά μια ακόμη πορεία της που πρέπει να διαβείς. Και φοβάσαι πολύ, γιατί δεν ξέρεις τίποτα γι' αυτήν ούτε ήξερε ποτέ κανείς και το άγνωστο παραλύει το μυαλό του ανθρώπου. Φόβος... Και μετά θάνατος...

Αχ Εαυτέ μου...

Ο σκοπός της ζωής δεν είναι ο έρωτας με τους άλλους, αλλά με τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάνoυμε τα πάντα διαδίδοντας πως ζητάμε την επιβράβευση των άλλων, αλλά στην ουσία επιθυμούμε διακαώς την αποδοχή από τον εαυτό μας. Δεν κλαίμε, επειδή μας απογοήτευσαν οι άλλοι, αλλά επειδή εμείς δεν ικανοποιήσαμε τον εαυτό μας. Πονάμε, γιατί πιστεύουμε πως φταίμε για κάθε καταστροφή στην πορεία της ζωής μας. Πόσες φορές είπαμε ή ακούσαμε την πλέον γραφική έκφραση:"Εγώ φταίω που...". Γελάμε, επειδή είμαστε σίγουροι για εμάς κι όχι επειδή οι άλλοι μας χαρίζουν την ευτυχία. Η ευτυχία πηγάζει από μέσα μας, από τη δική μας άποψη για τον εαυτό μας και τη ζωή μας κι όχι από την ιδανική εικόνα που πλάθουμε μέσα από τα μάτια των άλλων. Οι άνθρωποι όμως είμαστε πλασμένοι έτσι, τόσο εγωιστικά όντα που πιστεύουμε ότι τα πάντα γυρίζουν γύρω από το εγώ μας. Ακόμα και στις πιο ανιδιοτελείς προσφορές μας πάντα κρύβεται κι ένας ιδιοτελής σκοπός, τόσο μικρός και καλά κρυμμένος που μας κάνει να πιστεύουμε πως είμαστε πλήρως απελευθερωμένοι από κάθε εγωιστικό κίνητρο και στοιχείο. Όταν λοιπόν η αυτοπεποίθησή σας αποδυναμώνετε και νιώθετε χάλια, σκεφτείτε πως όποιος προκάλεσε κακό σε εσάς το έκανε σκεπτόμενος τον εαυτό του. Καιρός να χρησιμοποιήσετε κι εσείς αυτό το ενσωματωμένο ανθρώπινο όπλο και να βρείτε τη θετικότητα μέσα σας. Μην προσπαθείτε να κατηγορήσετε τους άλλους για τη δυστυχία σας· κατηγορήστε τον εαυτό σας που δεν στάθηκε άξιος των περιστάσεων. Που δεν μπόρεσε να δεχτεί την ασχήμια της ζωής και να ψάξει από την αρχή για την ομορφιά της.